Eerst starten met de nieuwe medicijnen, hiervoor moest ik de eerste 3 keer 24 uur worden opgenomen in het ziekenhuis om te kijken hoe ik reageerde op het medicijn. Ondertussen was het traject gestat en kreeg ik fysio, ergo, logopedie (tegen het verslikken), gesprekken met een maatschappelijk werkster en psycholoog en kreeg ik adem-en-ontspanningstherapie. Dit kost veel energie dus ik was blij dat ik even niet na hoefde te denken over werken. Daar konden we weer aan denken als het revalidatietraject was afgerond en er weer ruimte ontstond in mijn weekindeling.
we zitten ondertussen in augustus 2016:
Het revalidatietraject is ondertussen afgerond, het gaat weer beter met mij en ik heb weer ruimte in mijn hoofd. De watten die eerst mijn hersenen vulde zijn langzaamaan verdwenen en ik kan weer helder nadenken, dingen onthouden zonder 7 lijstjes bij te moeten houden en ik sta er weer voor open om te starten met werken. We spreken af om rustig aan te beginnen. Ik ga een vergadering notuleren en heb daarna een week de tijd om de notulen uit te werken. Ik mag dit thuis doen of op het werk, die keuze is aan mij. Dit is prettig. Wat ik echter niet bedacht had…de vergadering zelf heeft mij heel veel energie gekost. Daar baalde ik ontzettend van, maar het is natuurlijk helemaal niet gek. Inschattingsfoutje zeg maar, want natuurlijk is een vergadering met ongeveer 10 man, over onderwerpen waar je al bijna een jaar uit bent een uitputtingsslag. En ik zal niet de enige hierin zijn, als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ik wil de notulen maken zonder dat iemand merkt dat ik eigenlijk helemaal niet meer in de materie zit. Dus doe ik later nog navraag over ontwikkelingen en met mijn handige hoofd doe ik dit ook meteen in plaats van een dag later. Maar het is gelukt, ik heb een goede notulen aangeleverd en dit binnen de deadline. Mijn leidinggevende heeft mij gevraagd om de impact van het werken bij te houden. Niet alleen wat het betekend voor mijn lichaam en energie maar vooral ook wat de impact is voor mijn gezin. Dit blijkt veel te zijn. Doordat ik weer al mijn energie in mijn werk steek, merk ik dat ik thuis een korter lontje heb. Na 3 weken weer aanwezig te zijn op de werkvloer, al is het maar 2x 2 uurtjes per week, merk ik dat ik niet meer de geduldige en lieve moeder ben die ik wel kan zijn, die ik wil zijn.
Het verslag over de impact van het werk gaat naar mijn leidinggevende en de bedrijfsarts. Ik zet nog even door en kom uiteindelijk uit om 2x 3 uur per week werk. Ik krijg allerlei signalen van mijn lijf dat ik rust moet nemen, dat het teveel is. Gelukkig neem ik mijn lichaam nu wel serieus en eind november lig ik weer aan een prednisolonkuur. Mede door de duidelijke woorden van mijn neuroloog, want ik wilde niet meer aan een kuur. Letterlijk zei de neuroloog tegen me: “je krijgt een kuur, ik weet dat je niet opgenomen wilt worden in het ziekenhuis en dat je er 2 weken beroerd van bent. Dus we gaan het anders doen, er komt een verpleegkundige bij je thuis en dat krijg je de kuur verdeeld over 5 dagen in plaats van 3. Wellicht helpt het je als je de prednisolon minder snel binnenkrijgt.” Die maandag kwam er een verpleegkundige langs.
Dit is het begin van het einde van mijn werkende leven. Ik besluit dat ik zo niet verder wil en kan. Ik heb een contract voor 18 uur en ik vind dan ook dat je je uiterste best moet doen om dit gewoon te werken, maar voor de 2e keer in 1 jaar tijd weet ik niet waar ik de kracht en energie vandaan moet halen. Ik besluit samen met mijn leidinggevende om een herbeoordeling van de WIA aan te vragen. Dat ik ondertussen uitsluitsel heb gehad dat ik 80 – 100 % ben afgekeurd had ik al geschreven, maar misschien zal ik nog een keer een stukje wijden aan het traject waar je dan doorheen gaat.
joleeftmetms.wordpress.com 