Sporten

Ik ben aan het sporten, nouja..ik kom niet bezweet of met een rode kop de sportschool uit maar voor mij is het al heel wat. Ik heb namelijk mijn leven lang helemaal niets met sport gehad,  een noodzakelijk kwaad waar ik wel weer mee begon maar vaak ook binnen een jaar wel weer klaar mee was.
Na mijn revalidatie vorig jaar is de noodzaak om wat te bewegen tot mij doorgedrongen. Ik ga nu dus trouw 2 keer in de week naar een sportschool toe. Ik begin op de hometrainer en doe daarna arm, benen en buik spieren. Als laatste doe ik evenwicht oefeningen want het evenwicht laat het nog weleens afweten.
Dus dat is geen overbodige luxe.

Voor echte sporters die naast mij aan het trainen zijn ben ik een lachertje maar het verbaasd mij elke keer dat ik daar dus totaal geen last van! Ook wel lekker om te merken dat ik mij niets aantrek van andere mensen daar. Natuurlijk zie ik ook wel de blikken als ik beroerd loop als ik van de hometrainer afstap,  maarja ik zou zelf ook kijken.

Vandaag ben ik ook even geweest omdat ik gister echt geen puf had, maar was gelukkig zo dapper om vandaag te gaan.
Ik hoop nog steeds op het moment dat ik het ook echt leuk ga vinden, daar heb ik nog steeds geen last van helaas.

Ik wil dit wel blijven doen zodat ik mijn spieren gebruik en dan hoop ik dat de fysiotherapeut gelijk heeft. Dat de volgende shub beter op te vangen is omdat mijn spieren sterker zijn.

Ik heb altijd een haat/liefde verhouding gehad met de fysiotherapeut. Ik heb er al heel wat gezien, met slappe enkels, nekklachten en uiteindelijk mijn ms. Alles wat de fysiotherapeut zegt klinkt heel logisch, maar 100 therapeuten, 100 meningen. Zo ook tijdens mijn revalidatie traject.  Met de therapeut waar ik 1 op 1 contact had kon ik het goed vinden en zij heeft mij erg geholpen.  Vervolgens kom ik in de groepslessen begeleid sporten terecht bij 2 andere therapeuten, wat meteen weer 2 nieuwe meningen oplevert.  Van de ideeën van ‘mijn’ fysiotherapeut wordt bijna niets heel gelaten. Op zo’n moment moet ik dan erg opletten dat ik niet dwars ga doen, ja-nee-en-amen en precies het tegenovergestelde doen (daar ben ik wel goed in namelijk).
Het is allemaal goed afgelopen hoor, ik heb 1 van de 2 therapeuten gevraagd mij te helpen (zodat de ander mij met rust zou laten) en heb geprobeerd het beste van de nieuwe en mijn eigen therapeut mee te nemen. Dat is aardig gelukt denk ik. Tenminste als ik in de sportschool heel gericht bezig ben. Dan ben ik best een beetje trots op mezelf!